Strona:F. A. Ossendowski - Skarb Wysp Andamańskich.djvu/98

 — Dżair, słyszysz mnie?
 — U-hu, u-hu... — wybełkotał czarny chłopak.
 — Masz zatkane usta?
 — U-hu! U-hu — dobiegła odpowiedź.
 — Nie możesz wyrzucić tego knebla?
 Zamiast odpowiedzi rozległo się głośne sapanie, pociąganie nosem i prychanie Dżaira. Trwało to dość długo, a Władek nie przerywał przyjacielowi, rozumiejąc, iż stara się wypchnąć to, co mu wtłoczono do ust. Wreszcie rozległ się zachrypnięty i zdyszany głos chłopca.
 — Mogę już mówić... Porwali nas Kalaboni...
 — To już wiem! — odpowiedział Władek. — Ale poco i dlaczego porwali?
 — Kalaboni są wrogami Minkopi, którzy wyparli ich na najwyższe góry...
 — Czy często robili napady?
 — Jomaga i mój ojciec nieraz odpierali Kalabonów i ścigali ich aż do gór Szalati...
 — Hm... — mruknął Władek. — To niedobrze... Ale nie widzę Baharany! Czy nie wiesz, co się z nim stało?
 Dżair westchnął ciężko i przez łzy wyjąkał:
 — W chwili napadu trzymałem starego za rękę, gdy obsunął się nagle i spadł z siodła...