Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/202

 Nazajutrz kompania wyległa na plac, stanęła w szeregach, a kapral zaprosiwszy Bielskiego doręczył mu książkę, powiedziawszy tylko tyle:
 — Kompania poleciła mi powiedzieć panu sierżantowi, że kocha go jak ojca i dumna jest ze swego sierżanta!
 Ani słówka nie było wspomniane o książce, o której słyszeć nawet nie chciał sierżant Bielski.
 Teraz sierżant wzruszony był i na razie nie wiedział, co ma odpowiedzieć.
 Po długim namyśle powiedział cichym głosem:
 — I ja was kocham, chłopcy, i dziękuję.... dziękuję....
 Umilkł, szybko zawrócił się i odszedł.
 Kompania długo stała nie opuszczając szeregów.
 Wszyscy czuli, że jakaś nowa nić zadzierzgnęła się pomiędzy strzelcami a sierżantem.
 — Baczcie ino, chłopcy, żeby na tej przyjaźni i miłości karku nie skręcić, bo taki to już człowiek z sierżanta: im kogo bardziej lubi, tym więcej odeń wymaga! — uprzedził strzelców kapral Jańczyk cicho się śmiejąc.
 — Gdzież by my tam śmieli? Toż my za sierżantem naszym w ogień i wodę skoczymy! — odezwały się głosy.
 Strzelcy podciągnęli się jeszcze bardziej, jeżeli wogóle przy sierżancie Bielskim ktokolwiek mógł czegoś nie dorobić jak należało.
 W stosunku do nich u Bielskiego zaszła jednak pewna zmiana.
 Rozmawiał z nimi częściej, wypytywał o dom, rodzinę i zamiary na przyszłość, dawał rady i troskał się o chłopców.
 Doświadczył tego na sobie Hryć Wasiuk, od którego odmówili się nauczyciele, uznawszy go za zupełnie niezdolnego do nauki. Zasmuciło to Bielskiego, więc zawezwał do siebie Poleszuka.
 — No, i jak teraz będzie? — spytał Hrycia.
 Strzelec milczał poruszając bezradnie grubymi wargami.
 — Przecież to wstyd i hańba dla całego waszego ludu poleskiego i dla rodziny, żeby takie ogromne chłopisko nie mogło nauczyć się czytać! — mówił Bielski.
 Wasiuk milczał wybałuszywszy oczy.