Strona:F. A. Ossendowski - Orły podkarpackie.djvu/14

 To mówiąc rozsierdził się wnet Prandota i w ciężką szablicę dłonią szeroką uderzył, że aż chrzęst przez dziedziniec Mikloszowy przemknął niby kowal młotem w kowadło prasnął.
 — Prawdę rzekłeś, sprawiedliwie, cny Prandoto! — rozległy się głosy.
 — Tedy w Samborze, w kasztelu spotkamy się, bracia! — zawołał goniec.
 — Będziem na czas, jakeś rzekł! — odpowiedzieli mężowie z Łosińca, Ilnika i Litmirza. — A ostań, spocznij i pogość, bo droga do Sambora daleka a mróz krzepnie i dujawa od północy zamieć wzdyma. Nie sposobnie jechać o takiej porze przed nocą!... — prosili włodyki.
 Ale Chłopicki ręką ino machnął i odparł beztroskim głosem:
 — Wojenny jam, bitewny człek i, co mi przykazano, uczynię. Muszę przed północkiem dobiec do Skolskich, co sadyby mają w puszczy Uryckiej...
 — Skolscy, co się Sobrańcami zowią? — pytano Prandoty.
 — Oni... — kiwnął głową Chłopicki, pasa mocniej podciągając.
 — Znasz-li drogę, cny Prandoto, od lewych uskoków Paraszki, gdzie grzęzawisko jest i topiel straszna?
 Goniec zaśmiał się wesoło i wsiadając na koń zawołał:
 — Znam ja tu wasze drogi, ścieżyny, płaje i zasieki!... A przez topiel suchą nogą przejadę, boć to mróz jak wilk kłami gryzie i na kamień ściął wody i bajorzyska... Bywajcie zdrowo i z Bożycem ostawajcie, ludzie dobrzy!
 Uderzył konia piętami i ruszył luzaka prowadząc na rzemieniu.