Znowu się do mnie uśmiechnęłaś smutna
I znowu z duszą moją bierzesz ślub.
Strojna w mgły białe jak z całunów płótna
Padłaś do moich umęczonych stóp.
Wszystko wróżyło dzisiaj twoje przyjście:
Szelest uwiędłych przez noc jedną traw,
Ze szklanym płaczem spadające liście,
W rdzawym rumieńcu skamieniały staw.
Jak cichy wieczór... na leśnych polanach
Dogasa słońce czerwone jak krew.
Głowę złożyłaś na moich kolanach...
Słuchamy szumu rozmodlonych drzew,
Jakieś się wielkie słowa w duszy ważą,
Lecz nigdy ścichłych nie opuszczą warg,
Zda się że słychać, jak pod nocy strażą
Rodzą się gwiazdy i przekwita park
Parzysz[1] mi w oczy... w włosów moich srebrze:
Błądzą lilije białe twoich rąk.
Twoje spojrzenie łka i o coś żebrze,
Łakniesz łez nowych i nowych chcesz mąk.
A potem cicho odchodzisz w dal ciemną...
Noc już? do stóp mych liść uwiędły spadł.
- ↑
Błąd w druku; powinno być – patrzysz.
