Strona:Emil Zola - Germinal.djvu/120

czrowania, gdy ginął w jego ustach. W końcu spostrzegł ich żarłoczne miny i pobladłe twarze.
 — Czy dzieci jadły mięso? — spytał.
 Maheude zawahała się.
 — Wiesz, — ciągnął dalej — że nie lubię niesprawiedliwości. Odbiera mi apetyt, gdy stoją tak żebrząc o kęs jedzenia.
 — Ależ naturalnie! — zawołała z gniewem. — Miały, rozumie się. Cóżto, czy ich nie znasz? Połknęłyby wszystko i jeszczeby chciały więcej! Alziro powiedz... wszak prawda, że wszyscy jedliśmy mięso?
 — Jedliśmy wszyscy ojcze! — odparła garbuska, kłamiąc w takich razach ze spokojem dorosłej osoby.
 Lenora i Henryś zdrętwieli ze zdumienia i oburzenia na kłamstwo bezczelne za co zawsze dostawali rózgi. Małe ich dusze poczęły się buntować, chciały zaprotestować i powiedzieć, że może ktoś jadł, ale ich przy tem nie było.
 — Wynoście mi się precz! — krzyknęła matka i odpędziła dzieci w drugi kąt izby. — Wstydzić się powinnyście jak psy natrętnie cisnąć się do ojca gdy je. A gdyby nawet sam tylko miał mięso, to czyż za to nie pracuje, gdy wy nicponie, gałgany kosztujecie tylko rodziców... i to więcej nawet jak dorośli.
 Maheu przywołał dzieci do siebie, posadził każde na jednem kolanie i podzielił się z nimi resztą głowizny. Każde dostało swą porcyę. Krajał im mięso w małe kostki, a malcy połykali je chciwie.
 Skończywszy odezwał się do żony:
 — Nie będę teraz pił kawy. Wolę wprzód się umyć... Pomóż mi wylać brudną wodę.
 Wzięli beczkę za uszy i wylali jej zawartość do zlewu przed domem. Jeanlin zszedł z góry. Ubrany był w suchą odzież, miał na sobie płócienne spodnie i bluzkę z brata za wielką nań trochę. Gdy matka spostrzegła, że wymyka się przez napół otwarte drzwi zatrzymała go i spytała.
 — Dokąd idziesz?