Strona:Elwira Korotyńska - Jasełka.djvu/16

Gdzież Twe, o Dziecię, szaty purpurowe?

Gdzież Twe szkarłaty i tkania perłowe?

Mizerne siano, oto Twe posłanie,

Królu i Panie...

Mirrę Ci niosę, a, Dziecino droga,

Na znak miłości dla mojego Boga,

Co cierpień wiele przenieść ma na ziemi,

Między swojemi...

(Składa szkatułkę z mirrą i usuwa się na stronę).

Król Melchjor:

Kadzidło wiozłem dla Ciebie o Panie,

I jako Bogu składam powitanie,

Bogu się od nas należą wonności

I skarb miłości.

(Usuwa się na bok).

Król Baltazar:

Jako Królowi niosę Ci w ofierze

Me złoto szczerze.

Jakoż Ty Królu, coś Bogiem i Panem,

Cieszysz się sianem?

Oddałbym Tobie z największą ochotą

Tron mój i złoto.

Lecz, że nie przyjmiesz ofiary mej ze mnie,

Prosić daremnie.

Lecz kiedyś, kiedyś w ofierze, mój Boże

Życie me złożę.

(Składa ofiarę i wszyscy stojąc śpiewają):

W żłobie leży, któż pobieży?

Kolendować małemu?

Jezusowi Chrystusowi,

Dziś do nas zesłanemu?

— 14 —