Strona:Eliza Orzeszkowa - Nowele i szkice.djvu/159

— 149 —

 Kaljopa była zbyt dobrze wychowaną, aby nie szepnąć także:
 — Ładny obrazek!
 Po chwili jednak, Erata z najsłodszym uśmiechem zaczęła:
 — Przebacz mi, moja droga, ale ja tylko, doprawdy… z tem ciałem pogodzić się nie mogę… to wyraz tak materjalistyczny… rażący…
 — To cóż ja zrobię, skoro chłopki mają ciało? — raźnie zaprotestowała Melpomena.
 — Trzebaby to jakoś inaczej wyrazić…
 — Jakże?…
 — Możeby lepiej… doczesna powłoka, albo… albo… naczynie duszy…
 — Ja znowu — zaczęła Kaljopa — wątpię, aby dziewczyna, która, jak napisałaś, ma wyraz ust kręgowców niższego rzędu, a w zielonawych oczach siny płomień żądz, mogła wzdychać: o, słońce!
 — A ja jeszcze — dodała Erata — protestuję jak najmocniej, aby typem wiejskiego dziewczęcia była dziewczyna ospowata, brudna, w podarłem odzieniu i do zwierzęcia podobna…
 Gdyby Apollo, bożek nietylko pieśni, ale i prawdy, przelatywał tamtędy, za ten sceptycyzm i za te protestacje Eratę i Kaljopę pochwaliłby bardzo. Ale Melpomena ozwała się z triumfem:
 — Krótka noweleta, prawda?
 Temu zaprzeczyć nie było można; towarzyszki potwierdzająco głowami kiwnęły, a Melpomena powtórzyła jeszcze: