Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/186

pierwszy w ciągu rozmowy podniosła powieki. Wielkie błękitne jej źrenice zwolna podniosły się w górę, i popłynęły po szarych obłokach.
 — Niebo! — po chwili milczenia wymówił Suszyc, — i któż ci o niem mówił? — mała!
 — Matka! niezmieniając kierunku spojrzenia odparło dziewczę.
 Suszyc patrzył wciąż na nią i uśmiechał się.
 — Cóż tak poglądasz w górę? — przemówił, końcami palców dotykając głowy dziewczęcia. — Widzisz, tam płyną grube ciemne chmury. Gdzież jest to niebo co czeka dobrych i smutnych?
 — Nie wiem, — odszepnęła Klarka, gdzieś być musi.
 — Gdzieś być musi! — półgłosem powtórzył Suszyc, i z rodzajem nalegania raz jeszcze powtórzył.
 — I jakże ci się zdaje Klarko, gdzie ono być może to niebo?
 Dziecię spuściło smutnie swe źrenice z obłoków na twarz stojącego przed niem mężczyzny.
 — Nie wiem, — powtórzyło — zapewne tam gdzie będzie moja matka.
 Suszyc zaśmiał się półgłosem, wyciągnął rękę w stronę cmentarza i rzekł. — Oto gdzie będzie twoja matka.