Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.2.djvu/140

rzać się zaczęło... Dziwne przypuszczenie, że ona mogłaby o kim innym...
 — Nie gniewasz się już!
 — Owszem! przeciwnie! Jestem bardzo zagniewana!
 — Oczy twe lepsze są od ust twoich... przeczą ustom! Ale zaraz pójdę ztąd... zaraz... tylko opowiem...
 — Jutro, wicehrabio!
 — Nie, królowo, dziś jeszcze! kiedyś śpiewała aryę z Mignony, doświadczyłem rajskiego widzenia: Dahin... Dahin... möcht ich mit dir... Kędy cytryny kwitną i pomarańcze wśród ciemnych liści... Widziałem siebie i ciebie we Włoszech...
 — We Włoszech!
 — Przy wspomnieniu o Włoszech wyglądasz zawsze jak rajski ptak, tęskniący do swej ojczyzny... Trzeba tam być...
 — O, trzeba! trzeba!
 — Widzisz! Ręce splotłaś jak do modlitwy! Teatr La Scala...
 — Największy w świecie...
 — Szeroko otwierał się przed tobą, w widzeniu mojem... ja go otwierałem... otworzę... mogę to uczynić...
 — Nie, nie, nie!
 — Dlaczego?
 — Trzeba samej zdobyć...
 — Tak, tak! zdobędziesz sama... ale razem ze mną... ja tylko pomogę, jak brat, jak niewolnik... tylko pomogę... razem ze mną... W widzeniu mojem cudowny głos twój rozlegał się z La Scala po całej