Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/50

—   40   —

 W sali jadalnej, zaraz u drzwi, towarzyszów naszych wymówki i zapytania spotkały:
 — Gdzieżeście byli? Czekamy na was! Do naczelnika idziemy, ale bez ciebie, Arturze, nie można. Ty przemówisz...
 — Dlaczego ja?
 — Boś najspokojniejszy, a tu trzeba...
 — Dobrze w garści się trzymać. Macie rację. Potrafię.
 — Idźmy więc. Historja rzeczywiście przykra.
 — Tarłowski słusznie mówi: zły początek!
 — Petlicą wisielczą ręce brudzić!
 — Bezbronnego zwyciężać...
 — To jest syn chłopski!
 — Jednej z chłopami wiary!
 — Obruszymy przeciwko sobie lud!
 — Chodźmy! Czas ucieka!
 — Chodźmy!
 Do salonu we czterech weszli i przed Trauguttem, który wśród kilku członków organizacji siedział, w postawach pełnych uszanowania stanęli. Postawy ich były uszanowania pełne, ale w oczach, na czołach, na wargach, coś takiego im drgało, paliło się, migotało, że wprzód nim słowo z ust któregokolwiek wyjść mogło, Romuald Traugutt, gestem energicznym ramię ku nim wyciągnął i głowę podnosząc rzekł:
 — Niech panowie nie mówią. Proszę nie mówić nic. Wiem o co idzie.
 Było to bystre przeniknięcie tych głów zapalonych i tych niezaprawionych do posłuszeństwa woli; było to przytomne zapobiegnięcie słowu jakiemuś,