Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom I.djvu/146

 — Owszem — rzekł — bardzo dziękuję... Już i nie spodziewałem się takiej promocji, ażeby kto z Korczyna moją ubogą chatę nawiedził...
 Znowu uchylił czapki.
 — A jakże miewa się panna Marta Korczyńska? — zapytał.
 — Często i przyjaźnie o panu wspomina — żywo odpowiedziała Justyna.
 — Być nie może — zaprzeczył — pani tak tylko, z łaski swojej... Tyle lat... Widziałem ja ją... będzie temu lat trzy, w kościele... u! zmieniła się, postarzała... ze wszystkim już insza, jak była.
 — Od wielu lat wujowi memu pomaga i ciężko pracuje — wtrąciła Justyna.
 Trochę urągliwy uśmiech po ustach mu przemknął i ciszej rzekł:
 — A lękała się pracy! Ot, wszystko jedno pracować wypadło...
 Zamyślił się, długą, bladą ręką poprawił nad czołem czapkę i daleko kędyś bladymi oczami patrząc monotonnym swym głosem wymówił:
 — Poranek widział kwitnącą, rumianą, a wieczór babą obaczył...
 Czy ta krótka rozmowa zajęła go i ożywiła lub też sposób wyrażenia się Justyny przypomnieniem czegoś dawno minionego pociągał go ku niej — postąpił krok naprzód i na ławce, dość jednak daleko od niej, usiadł.
 Wtem zza węgła domu ukazał się Jan, na rozmawiających spojrzał i nie zbliżając się przemówił:
 — Stryju, panience sad nasz bardzo się upodobał!
 — Chodźże tu! — zawołał Anzelm.
 Chłopak widocznie walczył z sobą.
 — Kiedyż jeszcze koniom nie wszystek owies zasypałem...
 — To idź i zasypuj!