Wątłym pączkiem zabłysła na świecie,
Odwołana przez wyroki Boże,
By pokazać, jak przecudne kwiecie
Wpośród rajskich ogrodów zejść może.
Gdyby młode osoby wiedziały, czém jest religia, — zamiast próbować, jak długo się bez niéj obejdą, czułyby, iż każdy rok, mijający bez jéj słodyczy, jest rokiem straconym, rokiem, przeżytym na niższym poziomie. Jeśli zrozumiałym jest dla nas cesarz rzymski, który uważał, iż dzień bez dobrego uczynku był dniem straconym, jakże więcej żałować powinni ci, co stracili młodość bez Boga i pomyśleli o Nim dopiero wówczas, gdy siły ich znikły i mało co pożytecznego uczynić mogą. Od żałujących kochający Ojciec może przyjąć resztki zużytego bytu i słabe uderzenia serca, które nigdy nie biło ani dla Niego, ani dla obowiązku, ale czyż mamy Mu tak mało ofiarować? Czyż duch Jego nam nie szepce, iż teraz właśnie jest chwila oddania się Chrystusowi, jako swemu zbawcy? Jesteśmy stworzeni na podobieństwo Boga i przeznaczeni do nieśmiertelności. Nie należy spędzać marnie złotych dni młodości w próżnéj nadziei, iż późniéj żałować za to będziemy, gdy blask i przyjemność życia opuszczą nas na zawsze.
Mówiąc o apostołach, którzy spali w Gethsemani, zamiast przygotowywać się na godzinę próby, jak to czynił Mistrz, Robertson z Brighton naucza:
„Młodzi bracia moi, młodość jest jedną z najkorzystniejszych rzeczy: może być płodną w błogosławieństwa, jeśli będziecie tego chcieli, albo téż być wiekuistym wyrzutem, jeśli przejdzie daremnie. Teraz
