Strona:Edmund Jezierski - Katarzyna I.djvu/51

 Mówią nawet, że te niewybredne zabawy doprowadziły Piotra do choroby, która źle wyleczona, przyspieszyła koniec jego.
 Lecz do odpowiedzialności z tego powodu była pociągniętą jedna z kochanek cara, p. Czernyszewa, a poseł francuski, Campredon, wprost na nią składa winę zachorowania Katarzyny w r. 1725 po spędzonej z mężem nocy.
 Jeszcze na zakończenie pewne szczegóły, natury bardzo drastycznej, których ścisłość historyka nie pozwala przemilczeć.
 Bergholtz bez osłonek wspomina o pewnym lejtnancie, bardzo pięknym młodzieńcu, którego car trzymał przy sobie „dla osobistej przyjemności“.
 W r. 1722 saski artysta Dannenhauer otrzymał polecenie zrobienia portretu jednego z ordynansów monarchy i wyobrażenia go zupełnie nagim.
 Villebois rozpisuje się szeroko o „atakach wściekłej namiętności cara, w czasie których „nie istniała dla niego różnica płci“.
 Poseł duński Juel w depeszy swej z dnia 6 marca 1710 r. prosi o nadanie szlachectwa jednemu ze znajdujących się przy Mienszykowie duńskich poddanych, który, będąc pięknym mężczyzną, mógłby okazać carowi pewne usługi.
 Z tego wszystkiego widać, że ten rys charakteru i upodobania cara nie ulegają wątpliwości.