carówna Anna wyrwała mu tą szpadę i zwróciła jej ostrze w stronę jego piersi, co widząc hrabia wyrzekł się swego bohaterstwa i spiesznie począł uciekać.
Cnotliwa podobno przed ślubem Anna, po ślubie oddawała się z całym zapałem rozrywkom zmysłowym, jakby chcąc w ten sposób wynagrodzić sobie czas utracony.
Mąż jej, który przez Katarzynę uznany został za najbliższego jej doradcę i powiernika, okazał się chorym i zupełnie niezdolnym do ojcostwa, a wszakźeź, zgodnie z kombinacjami politycznemi, syn ich zawczasu był przeznaczony na następcę tronu.
Spryt Katarzyny jednak potrafił zaradzić temu. Wybrała córce pułkownika Bruhmera, adjutanta księcia, że zaś rada doświadczonej matki była dobrą, dowodem tego było narodzenie się wt rok potem syna, późniejszego cara Piotra III, a jak mówili współcześni „narodził się syn księżnej Holstein*. Bruhmer został mianowany opiekunem i guwernerem następcy tronu i dziedzictwo zostało ustalone.
Lecz na tym gruncie wynikło starcie między księciem Holsztyńskim a Mienszykowym. Ten ostatni, przeczuwając, że ojciec przyszłego cara zamierza go usunąć i sam objąć władzę, uknuł spisek, który miał rozsławić i wznieść na wyżyny ród Mienszykowych. W tym celu posta-
Strona:Edmund Jezierski - Katarzyna I.djvu/117
Ta strona została przepisana.
