różnych; piękne na piérwszy rzut oka, ale po dokladniejszém przyjrzeniu się im, nierówno nagumowane i nietrwałe. Natomiast trwałością i mocą odznaczają się owe mycki, czy téż czapeczki czerwone, które od miasta Fez nazwę swą wzięły, a prześliczne kobierce, wyrabiane w Rabat, Casa Bianca. Marokko, Szadmie i Szani, niezmiernie są cenione za bogactwo i wdzięk w doborze i układzie barw. Z Tetuanu, po największéj części, pochodzą zgrabne, lekkie strzelby damasceńskie, wykładane srébrem i kością słoniową, usiane drogimi kamieniami, z Mekinez i Fez i z prowincyi Sus, pałasze, lance, oraz słynne ze swéj piękności i nieporównanego odrabiania sztylety. Skóry, to główne źródło krajowego bogactwa, przygotowują się umiejętnie w różnych prowincyach, a skóry czerwone z Fezu, żółte z Marokko i zielone z Tafiletu, dziś jeszcze są godne owéj sławy, którą niegdyś zdobyły. Fez szczyci się wielce swemi wyrobami z emaliowanéj gliny; lecz pośród nich rzadko kiedy odnaleść można jakieś naczynie o czystych, szlachetnych kształtach, któremi one odznaczały się niegdyś; obecnie jedyną ich wartość stanowi żywość barw i pewna barbarzyńska oryginalność rysunku, która nie zaspakaja wprawdzie naszego estetycznego smaku, ale wzrok przyciąga. W Fez znajduje się również niemało złotników i szlifierzy drogich kamieni, którzy wyrabiają rzeczy proste wprawdzie lecz ładne jednak, w wielkiéj ilości i wszystkie niemal do siebie podobne, gdyż przepisy religijne zakazują używania ozdób kosztownych jako sprzeciwiających się prostocie mahome-
