Strona:Edgar Wallace - Pod biczem zgrozy.djvu/146

mu z obojga, które je sobie przypomniało pierwsze.
 Podczas jedzenia, spytała nagle.
 — Czy chciałbyś, byśmy dali obiad?
 Spojizał na nią zdziwiony.
 — Obiad? — powtórzył, nie dowierzając własnym uszom, potem zaś spostrzegłszy jaj twarz rozczarowaną i uświadamiając sobie, że chce może spełnić ofiarę, dodał. — Myśl ta, jest zdaniem mojem wyśmienita! Kogóżbyś chciała zaprosić?
 — Oczywiście, przyjaciół twoich! — odrzekła. — Naprzykład tego, arcymiłego pana Frankforta... kogóźby zresztą jeszcze?
 Uśmiechnął się dość ponuro.
 — Ten arcymiły pan Frankfort, wyczerpuje o ile wtem listę przyjaciół moich! — odparł roześmiawszy się zlekka. — Moglibyśmy jeszcze zaprosić Warrella.
 — Cóż to za Warrell? Ach, wiem już! — rzuciła spiesznie. — To makler matki mojej.
 Patrzył na nią z zaciekawieniem.
 — Makler matki twojej,... rzeczywiście? — powtórzył przeciągle.