Strona:E. W. Hornung - Tragiczny koniec.pdf/9

a wtedy nie miałem już żadnej wątpliwości co do jego tożsamości. W jego spojrzeniu zamigotało to samo nieokiełzane zuchwalstwo, które dziesięć lat temu zagoryczyło życie dyrektorowi naszego kolegium.
 — Niemam przyjemności znać pana — wycedził przez zęby — czego pan sobie życzy?
 — Przecież byliśmy w jednej klasie, byłem młodszym od ciebie, nie pamiętasz? nie byłbym nigdy przypuszczał, że tu się spotkamy.
 — Proszę mi wymienić swoje nazwisko — powiedział znudzonym tonem.
 W tej chwili przypomniałem sobie, że został wyrzuconym z naszego kolegium i połapałem się po niewczasie na popełnionej niezręczności.
 — Bewer — odpowiedziałem ciszej, jakby zawstydzonym tonem.
 — Skarabeusz! — zawołał Deedes wesoło.
 W chwilę potem uścisnął mi rękę serdecznie, śmiejąc się z mego zmieszania. — Staliśmy niedaleko mego mieszkania, to też poprosiłem go do siebie i rozpoczęliśmy ożywioną pogawędkę.
 — I cóż ty tu robisz? — pytałem.
 — Jestem urzędnikiem bankowym — odrzekł.
 — Chyba nie w Banku kolonialnym? — zawołałem.
 — Byłeś tam może dziś? A to mi się udało. Od