Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/86

 — Ach, — przerwał Franciszek smutnie, — jaśnie pani baronowa umiera.
 Zerwałem się z łóżka z przerażającym krzykiem.
 — Otwórz drzwi Franciszkowi — zawołał na mnie dziadek.
 Bezprzytomny słaniałem się po pokoju, nie mogąc ani drzwi, ani zamku znaleść. Dziadek musiał mi pomóc. Wszedł Franciszek blady i pomieszany, i zapalił świece. Zaledwieśmy się trochę przyodzieli, usłyszeliśmy samego barona, odzywającego się z sali.
 — Czy mogę z tobą pomówić, kochany panie V...?
 — Pocoś ty się ubrał, kuzynie, wszak baron mnie tylko potrzebuje — pytał mnie dziadek, domyślając się mojego zamiaru.
 — Pójdę tam, muszę ją zobaczyć, a potem umrę! — rzekłem głucho, zgnębiony straszną boleścią.
 — A... to tak... masz słuszność, kuzynku.
 Powiedziawszy te słowa, stary trzasnął mi drzwiami przed nosem, że aż ściany zadrżały, i na klucz je zamknął.
 W pierwszej chwili, oburzony tym gwałtem, chciałem drzwi wysadzić, ale pomyślawszy, jak fatalne mogłoby to po-