Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/199

Radca stał przedemną nieruchomy, założywszy na krzyż ramiona. Wskazałem na wieniec cyprysowy. „Gdy umarła, rzekł mi uroczyście — smyczek tych skrzypiec pękł gwałtownie, a tabela harmonii, rozpadła się na kawałki. Ten wierny instrument mógł żyć tylko z nią i dla niej; leży w grobie wraz z nią pochowany.
 Padłem na fotel w żywem wzruszeniu. Radca zaczął głosem zgrzytliwym śpiewać jakąś wesołą śpiewkę. Był to widok straszliwy, gdy starzec skakał na jednej nodze, a krepa, przypięta do jego kapelusza, uderzała o skrzypce rozwieszone na ścianie. Nie mogłem powstrzymać krzyku przerażenia, gdy, w szybkim ruchu pana radcy, krepa spadła na moją twarz; zdawało się, że mnie osnuje żałobnym welonem obłędu. Nagle Crespel się zatrzymał i mówi: „Dziecko, dziecko! Czemu tak krzyczysz? Czyś ujrzał anioła śmierci? Zawsze się go widzi przed pogrzebem.
 Ruszył na środek pokoju, wziął smyczek skrzypcowy zawieszony u pasa, ujął go w obie ręce, położył na głowie i złamał na dwoje; poczem zawołał z wybuchem śmiechu:
 — Teraz laseczka złamała się na mnie!