Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/73

Koryolan. (Chociaż tam lud miał więcej praw władzy),
 Ten, mówię, rzucił kość nieposłuszeństwa
 I zgubę państwa zaszczepił.
Brutus. Miałżeby
 Lud dać głos komuś, co tak mówi?
Koryolan. Dam ja
 Natychmiast racyę, dlaczego tak mówię,
 A ta ważniejszą jest niż jego głosy.
 Wie on, że zboża nie dostał w nagrodę,
 Boć mu wewnętrzne przekonanie szepce,
 Że żadnych k’temu zasług nie położył.
 Będąc wezwany na wojnę, podówczas,
 Kiedy ojczyźnie szło o śmierć lub życie,
 Nie chciał przestąpić bram. Ten rodzaj zasług
 Nie jedna prawa do bezpłatnych datków.
 Na samejże zaś wojnie ciągłe jego
 Niespokojności i rokosze, w których
 Głównie dał dowód swojej waleczności,
 Nie przemówiły za nim. Jego liczne
 Skargi na senat, jako wiatr zasadne,
 Nie mogły także, rozumiem, wywołać
 Naszej tak łatwej darowizny. Jakiż
 Był tedy powód? Jakimże procesem
 Ten różnolity, niesyty brzuch trwawi
 Ową uczynność senatu? Niech fakta
 Staną za słowa, któreby brzmieć mogły,
 Jak następuje: Żądaliśmy tego,
 Bo stanowimy większość, i z bojaźni
 Dano nam, cośmy chcieli. — Tym sposobem
 Sami wzruszamy świętość naszych posad
 I przyprawiamy się o to, że szuja
 Troskliwość naszą nazywa bojaźnią.
 Przyjdzie do tego z czasem, że wyłamią
 Rygle senatu i że wrony będą
 Dziobały orłów.
Meneniusz. Pójdź, pójdź; dość już tego.
Brutus. Dość już i nad miarę.
Koryolan. Nie, weźcie, co wasze;
Niech to, co możnaby stwierdzić przysięgą