Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/56

 Tak pod murami jak i w murach Koryol —
 Tu muszę wyznać, że nie będę w stanie
 Sprostać mu żadnym opisem — powstrzymał
 Uciekających i nieporównanym
 Przykładem swoim sprawił, że lękliwym
 Niebezpieczeństwo stało się igraszką.
 Jak przed okrętem żaglolotnym fala,
 Tak przed naciskiem jego dłoni wszystko
 Ustępowało i padało. Jego
 Miecz, (stępel śmierci) gdziekolwiek zabłysnął,
 Wszędzie ślad wyrył. Od stóp aż do głowy
 Cały wydawał się jakąś żyjącą
 Masą krwi, której — wszelkim poruszeniom
 Towarzyszyły jęki konających.
 Sam jeden wkroczył w groźne bramy miasta,
 Aby się zgubnym stać jego obrońcom;
 Sam bez pomocy wyszedł z nich i nagle
 Nowych nabrawszy sił, spadł jak planeta
 Na mury Koryol. Cokolwiek się stało,
 Jego jest dziełem. Kiedy trud wojenny
 Zaczynał czasem nieco wątlić jego
 Przytomne władze wtedy podwojony
 Duch jego dawał w mgnieniu oka odsiecz
 Fatydze ciała. Szybkim zwrotem przeszedł
 Na pole bitwy, jak geniusz zagłady,
 Depcąc tych, co mu śmieli opór stawić.
 I pókiśmy się nie stali panami
 Tak pola bitwy jak i miasta, poty
 Nie ustał w pracy, aby choć na chwilę
 Dać folgę piersi wytchnieniem.
Meneniusz. To człowiek!
Pierwszy senator. Wart on ze wszech miar tego dostojeństwa,
 Na jakie chcemy go wynieść.
Kominiusz. On łupy
 Odtrącił nogą, skarbami pogardził,
 Jak pospolitem śmieciem. On nie pragnie
 Niczego więcej nad to, co ostatnia
 Nędza dać może; nagrodę swych czynów
 Znajduje w samychże czynach, i dość mu
 Działać dla tego tylko, żeby zdziałać.