się o urzędy, słynął więcej z usług oddanych spółobywatelom i z owoców swego geniuszu, niżeli z dostojeństw i z nabytego w Rzeczypospolitej znaczenia, W pierwszy m zaś roku po odbytych najpierwszych urzędach, w którym za przyzwoleniem wszystkich otwierał mu się przystęp do najwyższego znaczenia, w tym roku śmierć zniweczyła całą jego nadzieje, przewróciła wszystkie jego zamiary.
Śmierć jego była bolesna dla krewny cli i przyjaciół, smutna dla ojczyzny, dolegliwa dla wszystkich dobrze myślących obywatelów; ale nastąpiły potem tak straszne Rzeczypospolitej przygody, iż mi sie zdaje, że bogowie, nieśmiertelni nie życie wydrzeć L. Krassowi chcieli, ale śmierć na niego zesłać. Nie widział Italii gorejącej wojną, pałającej nienawiścią prześladowanego senatu, przedniejszych Rzeczypospolitej obywateli obwinionych o bezbożną zbrodnią; nie widział żałoby córki, wygnania zięcia[1], nieszczęśliwej K. Mariusza ucieczki, po jego powrocie okropnej rzezi; nie widział nakoniec wszelkiemi sposobami skołatanej Rzeczypospolitej, w której, póki kwitnęła, wszystkich sławą przewyższył.
III. Ale ponieważ myśl moja naprowadziła mnie na nieodporną moc i zmienność losu, nie pójdę dalej szukać przykładów, tylko wspomnę o ludziach wchodzących do rozmowy, którą opisywać zacząłem. Kto słusznie nie nazwie często od wielu opłakiwanej śmierci L. Krassa szczęśliwą, kiedy sobie przypomni smutny tych koniec, którzy z nim po raz ostatni rozmawiali? Nie wiemyż, że Kw. Katulus, ten ze wszech miar sławny obywatal, który błagał nie o zachowanie majątku, ale o to tylko, żeby mu wolno było ustąpić i pójść na wygnanie, zmuszony został odjąć sobie życie?
A. M. Antoniusza jaki był koniec? Utkwiono głowę tego człowieka, któremu tylu obywatelów zawdzięczało swój ratunek, na tej samej mównicy, z której on będąc konsulem bronił najstateczniej Rzeczypospolitej, i którą za swej cenzury łupami nieprzyjaciół przyozdobił. Nieopodal od niej sterczała głowa
- ↑ Córka Krassa Licynis była za Scypionem Nazyką, który w czasie krwawych zaburzeń z Rzymu wygnany został.
