moich dzieci przez P. Lentula na dzień urodzin przemienionym, nie wygaśnie w pamięci nie tylko naszej, ale wszystkich potomnych wieków; w tym bowiem dniu na zgromadzeniu ludu przez centurye zwołanem, które zgromadzenie przodkowie nasi za najuroczystsze uważać, i tak je nazwać chcieli, przywołał mnie do ojczyzny, lak iż te same centurye, które mnie konsulem obrały, konsulat mój pochwaliły. Jaki był onego dnia obywatel, jakiegokolwiek wieku lub stanu zdrowia, któryby nie poczytywał za swój obowiązek dać głos za mojem przywołaniem? Kiedyście widzieli tak liczne zgromadzenie na polu Marsowem, taki wybór ludzi z całej Italii i ze wszystkich stanów? tak znamienitych obywateli powołujących do głosowania, rozdających tabliczki wotowe, doglądających porządku? Tak tedy zostaliśmy niezrównanem i bożkiem dobrodziejstwem P. Lentula nie tylko odprowadzeni do ojczyzny, jak niektórzy najsławniejsi mężowie, ale przybranemi w bogate rzędy końmi, na złoconym rydwanie jakby w tryumfie przywiezieni.
Mogęż kiedy okazać się dosyć wdzięcznym Ku. Pompejuszowi, który nie tylko przed wami jednego rozumienia z nim będącymi, ale przed wszystkim ludem Rzymskiem oświadczył, że Rzeczpospolita przezemnie była ocalona, i że jej zachowanie z mojem zachowaniem ściśle jest złączone? który sprawę moję światłym obywatelom poruczył, nieświadomych o niej oświecił; który zarazem źle myślących powagą swoją uskromił, dobrze myślącym dodał odwagi; który przemówił za mną do ludu Rzymskiego, jakby za ojcem lub bratem, nie tylko upominającym ale błagającym głosem, który, lubo sam z obawy ubijatyki i krwi rozlewu z domu nie wychodził, dawniejszych nawet trybunów prosił, żeby o moje przywołanie wniosek ogłosili i podali, który w niedawno założonej osadzie[1], gdzie urząd sprawował, i gdzie nie było nikogo przekupionego dla sprzeciwienia się, gwałtowność i okrucieństwo osobiście przeciw mnie postanowionego prawa poważnem zdaniem najzacniejszych ludzi w dokumentach publicznych zaświadczył, i stanął na czele tych, którzy rozumieli że całą Italią na mą obronę wezwać trzeba; który sam będąc zawsze moim najściślejszym przyjacielem, starał się swoich także przyjaciół ze mną zaprzyjaźnić.
- ↑ Cezar zaprowadził za swego konsulatu, 59 roku, osadę z judu do Kapui, gdzie Pompejusz był duumwirem wraz z Pizonem.
