w ostatniej mam pogardzie onę zbierana drużynę, w której sami starcy bez sposobu do życia, sami wiejscy hultaje, chłopi, którzy swe majątki potracili, sami ci, którzy woleli opuścić termin sądowy niżeli swoje szeregi, ludzie co nam do nóg upadną, kiedy im pokażę nie mówię nasze wojsko uszykowane do boju, ale edykt pretora. Radbym był bardzo, gdyby Katylina wyprowadził z sobą tych uperfumowanych, jaśniejących purpury paniczów, których widzę uwijających się po Forum, stojących przy senacie, bywających nawet na jego posiedzeniach. Jeżeli ci tu pozostaną, pamiętajcie że nam nie tak onego wojska, jak zbiegów z niego bać się potrzeba, tym bardziej, iż choć wiedzą że mi ich zamysły nie są tajne, wcale jednak o to nie dbają. Wiem komu dostała się Apulia, kto ma Etruryą, kto Piceny, kto kraj Gallów, wiem kto żądał aby mu dano zlecenie wyciąć w pień obywatelów i Rzym spalić[1]. Wiedzą oni dobrze że mi doniesiono wszystkie ich rady na schadzce onegdajszej nocy. Dnia wczorajszego odkryłem to senatowi, czego się tak uląkł sam Katylina, że natychmiast umknął, a ci czego czekają? Bardzo się grubo mylą, jeżeli się spodziewają że im zawsze pobłażać będę.
IV. Osiągnąłem już czegom oczekiwał: wszyscy teraz widzicie że się jawnie przeciwko Rzeczypospolitej sprzysiężono; chyba byłby kto taki, coby myślał że ludzie Katylinie podobni nie są jednego z Katyliną zdania. Niemasz tu już miejsca łagodności; trzeba z nimi surowo postąpić. Jednę im jeszcze łaskę wyświadczyć mogę: niech się oddalą, niech wyjdą, niech nie dają usychać z tęsknoty biednemu Katylinie. Pokażę im drogę: udał się gościńcem Aureliańskim[2]; jeżeli zechcą pospieszyć, dogonią go przed wieczorem. O! szczęśliwa Rzeczpospolita, jeżeli te męty miejskie z siebie wyrzuci! Samego dotąd pozbyła się Katyliny, a już zdaje się że znacznie sobie ulżyła i sił nabrała. Czy może przyjść komu na myśl jaka zbrodnia, któraby się w jego sercu nie wylęgła? Jestże jaki w całej Italii truciciel, jaki wysiekacz, jaki łotr, jaki mężobójca, jaki krewnych morderca, jaki testamentów fałszerz, jaki oszust, jaki marnotrawca, jaki cudzo-
Strona:Dzieła M. T. Cycerona tłum. Rykaczewski t. 2 Mowy.djvu/217
Ta strona została przepisana.
