Strona:Dzieła św. Dionizyusza Areopagity.djvu/16

 Studiując pierwsze czasy chrześcijaństwa i znając tych «egzegetów», zrozumiałem, jak wielką jest doniosłość dzieł Areopagity, skoro posądzenie o fałszerstwo dzieli ze wszystkimi niemal apostołami i ewangelistami; skoro największy przewrót duchowy i moralny, jaki się w historyi dokonał, opiera się, według tej krytyki, wyłącznie na szalbierstwie, i to szalbierstwie celowem i solidarnie popełnianem przez różnych ludzi, w różnych krajach, na przestrzeni wieków dziesięciu!! I oto widzimy ze smutkiem, że często nawet pisarze katoliccy nie mogą się oprzeć wpływowi tej krytyki i, jużto przez słabość, najczęściej przez próżność, w pogoni za rozgłosem i popularnością, wchodzą w podejrzane kompromisy z tą krytyką, która prowadzi ich dzieła na indeks, a ich samych często do apostazyi.

 Ponieważ, jak widzimy, los pism św. Dionizego Areopagity zależny jest od «naukowej» egzegezy Pisma św., a ataki, skierowane na niego, są analogiczne z atakami na ewangelistów i naukę katolicką, muszę więc choć pokrótce przedstawić, co to jest owa krytyka «naukowa» Pisma św. i autorów z pierwszych czasów chrześcijaństwa.
 Poznałem ją nieźle z dwóch jej reprezentantów na uniwersytecie paryskim, z wykładów i dzieł Alfreda Loisy w Collège de France, oraz Guignebert'a w Sorbonie. Alfred Loisy, suspendowany ksiądz katolicki, dawny profesor de l'Institut Catholique, pełen obłudy i nieszczerości, stara się być pisarzem oryginalnym, a właściwie powtarza tylko to, co znajdzie u protestantów. Guignebert jest utalentowanym o kostycznej werwie wulgaryzatorem wiedzy niemieckiej, rozumie się protestanckiej, usadowiony przez masonerję francuską na katedrze Alberta Wielkiego i św. Tomasza z Akwinu. Wreszcie dla poznania ostatecznych rezultatów egzegezy protestanckiej, rozumie się, zastępującej i znoszącej wszystkie dotychczasowe «zdobycze nauki», przewertowałem kilka najważniejszych dzieł owego przesławnego prof. Harnacka z Berlina, tego obecnego patryar-