Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/258

nie obrazi się nań za ten podarek. Schował też paczkę za siebie, gdy otworzyła mu drzwi spodziewając się, że powita go wesołym okrzykiem. Mika jednak otworzyła szeroko oczy i zbladła:
 — A, to pan, panie Franciszku, przyjechał pan, panie Franciszku.
 Zwykle nazywała go panem Frankiem. Ta zmiana i wygląd Miki zdziwiły Murka.
 — Czy — zapytał — pani jest sama?... Może pan Kański?...
 — Nie, nie — zaprzeczyła żywo. — Niech pan wejdzie.
 Jej podniecenie nie zmniejszało się. Murek uśmiechnął się:
 — Udało mi się kupić niebrzydki materjał w Gdańsku. Może przyda się pani. Uprzedzam, że kupowałem dla siebie, właściwie dla siebie. Krawiec jednak orzekł, że damski... Cóż z nim pocznę... Oto jest...
 Podał jej paczkę, lecz Mika nawet nie zaprotestowała. Była tak czemś zajęta, że zdawała się nie rozumieć, co do niej mówił.
 — Czy się stało coś złego? — zapytał już zaniepokojony.
 — Nie... Bynajmniej... Tylko jest ktoś... Czeka na pana i pan musi zobaczyć się... Rozmówić... Może zawiele od pana żądam, ale... Odwołuję się do pańskiej dobroci, do miłosierdzia...
 — O kim pani mówi?
 — Jest tu... Nira.
 — Kto? — prawie krzyknął.
 — Nira Horzeńska. Przyjechała przedwczoraj...
 Murek gwałtownie cofnął się do drzwi, lecz Mika wzięła go za rękę.
 — Panie Franciszku! Błagam pana, niech pan nie odchodzi!