Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/189

 — Cicho, towarzysze! — wskoczył między nich krzywonosy. — Bez awantur!
 — Więc, co to za szopka? — oburzał się Murek. — Macie co przeciw mnie? Uważacie mnie za prowokatora, za szpicla, za zdrajcę? To jazda, gadajcie. Co ja zrobiłem?
 — To się pokaże — mruknął Zimny.
 — Spokojnie, towarzyszu Garbaty — zaczął krzywonosy. — Samiście sobie winni, bo my wiemy, żeście szczery członek partji, ale dlaczegoście tak nagle ogolili brodę?
 — Nie wolno mi?
 — Wolno, ale wolno wam też odpowiedzieć, kiedy was poludzku pytają.
 — Ogoliłem, bo kobiecie to nie podobało się. Wielka mi tajemnica! Ale i ja was poludzku pytam, o co mnie oskarżacie?
 — O nic. Prowadzimy dochodzenie. Robimy to z rozkazu władz partyjnych, których i wy musicie słuchać, i my. Dlatego myślę, że zechcecie odpowiadać spokojnie na pytania. Nie?
 — Pytajcie.
 — Czy znaliście stolarza Kuzyka?
 — Bardzo dobrze znałem. U niego kiedyś ukrywałem się. To dzielny człowiek i bardzo dla mnie życzliwy. Wiele mu zawdzięczam.
 — A wiecie, że on nie żyje?
 — Nie wiem. Czytałem w gazetach, że był ranny.
 — A kiedyście go ostatni raz widzieli?
 — Dokładnie nie pamiętam. Chyba ze dwa lata temu.
 — A może teraz, niedawno?
 — Nie. Dwa lata najmniej.
 Krzywonosy umilkł, natomiast Zimny zapytał:
 — A co was łączyło z Piekutowskim?