Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/220

 — I niema nikogo, o kimby pan myślał, za kimby tęsknił?
 — O, to inna rzecz — powiedział po chwili wahania.
 Dziewczyna westchnęła:
 — Rozumiem. Pan się kocha?
 — Czy to też jasnowidzenie? — zaśmiał się nieszczerze, zaskoczony.
 — Tak. Kocha się pan nieszczęśliwie.
 — O?
 — Tak, nieszczęśliwie.
 — Niby dlaczego nieszczęśliwie?...
 Zatrzymała się i powiedziała z namysłem:
 — Bo... nie może pan ożenić się z kobietą, którą pan kocha. To jedno...
 — Jest i drugie?
 — Tak. Drugie jest to, że ona nie jest pana warta.
 W jej głosie zadźwięczała jakaś ostra, zła nuta. Murek wzruszył ramionami:
 — Głupstwa pani plecie — odpowiedział, nie ukrywając gniewu.
 Panienkę to zreflektowało:
 — Ja bardzo pana przepraszam. Zresztą cóż ja mogę o tem wszystkiem wiedzieć?...
 — To i nie trzeba pleść tego, co ślina na język przyniesie.
 — Przepraszam — powiedziała bardzo ciepłym tonem. — Moje „jasnowidzenie” tu zawiodło. Zato powiem panu, że pan od niedawna jest w Warszawie. Pochodzi pan z Małopolski.
 — To żadna sztuka. Poznała pani po akcencie.
 — Więc dodam panu jeszcze, że jest pan człowiekiem wykształconym. Skończył pan uniwersytet. Chyba prawo. Co?
 — Przypuśćmy — starał się ukryć zdziwienie.