Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/362

zawsze kochał się w «poemach,» a te legendy czyniły go bohaterem najśliczniejszéj poemy, i cudownym nimbusem otaczały jego umiłowaną?
 To téż wiara w one wieści rosła coraz bardziéj, a już co dzisiaj, to z wiary stała się przekonaniem, kiedy Oblubienica wystąpiła w ubiorze niezaprzeczenie królewskim. Ściany wiejskiego kościółka mało niepękły od natłoku, a teraz, gdy Nowożeńcy już wracali, obie strony gościńca i podwórcowe ogrodzenia były oblężone przez tłumy, które ciskając czapkami w górę, krzyczały z uniesieniem:
 — Niech żyje królewna Szwedzka!
 — Niech żyje królowa Duńska!
 — Niech żyje nasza królowa!



 Hedwiga była tak zmieszana swojém szczęściem, że nie zwracała uwagi na wyrazy, ale czuła w tych wykrzykach uwielbienie, i ze spuszczonemi oczami, przytulała się lękliwie do Kazmiérzowego ramienia.
 A cudna była w tym swoim szkarłatnym płaszczu i gronostajowych wyłogach, spiętych perłową klamrą, na piękniejszéj od pereł szyi; w tych włosach jako bursztyn jasnych, rozsypanych po barkach i ramionach; w téj złotéj przezroczystéj koronie, i z temi turkusami w oczach, i z tym dziewiczym rumieńcem wschodzącej Aurory.
 Cudna była istotnie jakby królewna z bajki, albo — co jeszcze lepiéj — jakby jakieś leciuchne