Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/085

 Pani Flora téż już na niego nie zważała. Zwróciwszy się całą postawą ku Panu Schultzowi, weszła z nim w żywą rozmowę, przyczém co chwila pokazywała w śmiéchu swoje wiewiórcze ząbki, albo przyglądała się swojéj rączce, ubranéj pierścieniami.



 Młodzieniec, widząc że starsi Państwo na niego nie baczą, wstał i przystanął za krzesełkiem Hedwigi. Miał ochotę powiedzieć jéj niejedno słodkie słówko, ale go korciła obecność Korneliusa, tuż po-za niemi siedzącego.
 Pochylił się więc do jéj ucha i szepnął:
 — Czy to ten Czeladnik zawdy tak z Wacpaństwem siedzi w kupie?
 — A zawdy. Co robić? Dobrodziéj wielce go konsyderuje. Ale dla mnie to utrapienie.
 — A! I z jakowéj racyi?
 — Bo mię fatygują te jego wyłupiaste, Ollenderskie oczy. Gdzie się ruszę, tam i te oczy za mną, jak szpiegusy.
 — Żebym jeno śmiał, tobym go przepędził na dziesiątą ulicę.
 — Nie czyń tego Waszmość, ja sama go przepędzę.
 I obróciwszy się niedbale, przez ramię mówiła do Korneliusa:
 — Skocz - no Asan po nowe powismo lnu Znajdziesz tam w podwórku, na składzie.
 Czeladnik zarumienił się i skoczył.