Ta strona została uwierzytelniona.
82
Salve Regina z kwietnych wirydarzy[1]Siedząc śpiewała garść błogosławiona:
Dopiero teraz dostrzec mogłem twarzy.
85
»Nim się ugnieździ słonecznego łonaRąbek«, tak Sordel odezwał się ninie,
»Nie kłóćmy wczasów śpiewaczego grona.
88
Stąd wam ruch żaden ani giest nie zginieI lepiej wszystkich poznacie zdaleka,
Niżeli stojąc tuż blizko w kotlinie.
91
Ten, co najwyżej siedzi, z twarzą człeka,Który się czuje opieszalstwa winny
I końca pieśni z niemą wargą czeka,
94
To cesarz Rudolf[2], co źmudził bezczynny,Mogąc Italię ratować w złym kresie;
Dziś chorą leczyć próżno chce kto inny.
97
Ten, w czyją patrząc twarz, pocieszyć chce się,Panował w kraju onej wody, co ją
Mołdawa w Elbę, Elba w morze niesie.
100
Ottokar[3]: Ten-ci miał pieluchę swojąLepszą, niż Wacław słuszny wiek brodaty,
Gdy go rozpusta i lenistwo poją.
103
Ów krótkonosy[4], co się trzyma szatyTego, który mu posłuchu nie broni,
Zginął w ucieczce, hańbiąc lilii kwiaty.
106
Patrz, jak się kaja i w pierś pięścią dzwoni:Tamten westchnieniom ustać nie pozwoli,
Wezgłowie licu uczyniwszy z dłoni.
109
To ojciec i teść francuskiej niedoli[5];Owo występne i pełne brzydoty
Życie tu jeszcze gryzie ich i boli.
- ↑ z kwietnych wirydarzy. Ta pogodna dolina odpowiada polom elyzejskim w Piekle, p. IV. Salve Regina jest hymnem wieczornym.
- ↑ Rudolf habsburski (1273—1291). Kronikarz Villani czyni mu wyrzuty, że zaniedbał Włochy dla swych włości niemieckich.
- ↑ Ottokar II, król czeski (1253—1278), zginął w bitwie pod Wiedniem, walcząc przeciw cesarzowi Rudolfowi. Nieprzyjaciele na ziemi, tu są przyjaciółmi. Dante sądzi, że Ottokar w wieku młodzieńczym posiadał więcej zalet, niż syn jego, Wacław IV (um. 1305 r.) w wieku dojrzałym.
- ↑ Ów krótkonosy: Filip III, król francuski, trzymający się szaty Henryka III nawarskiego. Filip zwyciężony w bitwie morskiej od Ruggiera, Lauria, admirała Piotra III, króla Aragonu, usunął się do Perpignan, gdzie umarł ze zmartwienia 1285 r.
- ↑ ojciec i teść francuskiej niedoli Filip piękny, syn Filpa III, zięć Henryka III, nazwany mal di Francia. Filip i Henryk boleją nad jego nieprawością. Dante odzywa się o nim po wielokroć nienawistnie, jak w ogóle o Francuzach, odwiecznych wrogach cesarstwa niemieckiego.
