Strona:D. M. Mereżkowski - Zmartwychwstanie Bogów.djvu/36

 — Cóż się dzieje z waszą maszyną latającą? — spytała nagle Kassandra? — Czy prędko ją ukończycie?
 Kowal zasępił się.
 — Do końca jeszcze daleko — mruknął — zaczynamy wszystko nanowo.
 — Astro! Astro! Jak możesz wierzyć w takie niedorzeczności? Czyż nie rozumiesz, że te maszyny służą jedynie do odwrócenia uwagi? Mistrz Leonard lata już oddawna.
 — Lata? W jaki sposób?
 — Tak, jak ja...
 Spojrzał na nią ze zdziwieniem, po chwili złożył ręce, jak do modlitwy i zawołał:
 — Monna Kassandro! wszak wiesz, że można mi zaufać. Powiedz mi wszystko.
 — Co ci mam powiedzieć?
 — Jak ty latasz w powietrzu?
 — Chciałbyś wiedzieć? Otóż ci nie powiem. Ciekawość pierwszy stopień do piekła, a ludzie ciekawi — starzeją się.
 Umikła. Po chwili spojrzała na niego i rzekła półgłosem:
 — Słowa na nic się nie zdały. Trzeba działać.
 — Cóż się robi? — spytał głosem drżącym.
 — Trzeba znać słowo zaklęcia, trzeba posmarować ciało pewną truciznę.
 — Masz ją?
 — Mam!
 — A znasz słowo zaklęcia?
 Dziewczyna kiwnęła głową.
 — I będę mógł latać?
 — Spróbuj. To pewniejsze od maszyn.
 Oko Astra zapłonęło żywym blaskiem.
 — Monna Kassandro — szepnął — daj mi trucizny. Chcę spróbować. Mniejsza o to, czy będę latał cudem, czy za pomocą maszyny, bylebym latał w powietrzu. Nie mogę już dłużej czekać.