Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/53

 Jak się nazywasz, dzieweczko?
 — Fillis.
 Cisnął i jej złota, nie licząc wcale. Grek szepnął parę słów do ucha Fillidy, która, wysoko podrzucając brzęczące pieniążki, chwytała je w dłoń i uśmiechnięta błysnęła złocistemi drapieżnemi oczyma na Agamemnona. Ten rzekł do niej:
 — Pójdź ze mną!
 Zarzuciwszy na nagie ramiona ciemną chlamidę, Fillis wyśliznęła się z nim na ulicę.
 — Dokąd? — zapytała z poddaniem.
 — Nie wiem.
 — Do ciebie?
 — Niepodobna. Mieszkam w Antyochii.
 — A ja dzisiaj rano dopiero przybyłam okrętem do tego miasta.
 — Cóż więc poczniemy?
 — Zaczekaj. Widziałam przed chwilą na sąsiedniej ulicy otwartą świątynię Pryapa. Chodźmy tam.
 Fillis pociągnęła go ze śmiechem. Towarzysze Agamemnona chcieli iść za nim, ale im powiedział:
 — To zbyteczne. Zostańcie tutaj.
 — Bądź ostrożnym! Weź przynajmniej oręż z sobą. To niebezpieczna dzielnica...
 I jeden z nich podał z uszanowaniem Agamemnonowi krótki miecz w pięknej oprawie, wyciągnięty z pod opończy. Potykając się co chwila w ciemności, Agamemnon i Fillis weszli w mroczny zaułek, opodal rynku.
 — Tutaj, tutaj — nie bój się, wejdź.
 Znaleźli się w przedsionku małej pustej świątyni, której starożytne niekształtne kolumny majaczyły w świetle zaledwie migającej lampki.
 — Zamknij drzwi!..