Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/288

 Na środku dziedzińca wznosił się posąg Apollina Pityjskiego z łukiem w ręku i kołczanem na ramieniu.
 U stóp posągu siadła zmarszczona poczwara, ni to dziecko, ni starzec. Oplótłszy rękoma kolana i podbródek na nich oparłszy, kołysała się to na prawo to na lewo, i bezmyślnie wyśpiewywała ciągle tę samą żałosną zwrotkę:
 — Jezu Chryste, Synu Boży! zmiłuj się nad nami grzesznymi
 Zjawił się wreszcie dozorca główny, Markus Auzoniusz, blady i drżący.
 — Najuczeńszy i najmiłosierniejszy cesarzu, racz wejść do mego mieszkania!.. Tutaj powietrze niezdrowe... Przy tem są choroby zaraźliwe... W pobliżu oddział trędowatych...
 — Nic nie szkodzi, nie obawiam się. Ty jesteś głównym dozorcą?
 Auzoniusz skłonił się nizko, powstrzymując oddech, by nie wciągać zatrutego powietrza.
 — Czy rozdają codziennie chleb i wino?
 — Tak jest, wedle rozkazu twego, boski Auguście...
 — Jak tu brudno!
 — To galilejczycy. Dla nich myć się jest grzechem. Niepodobna ich zmusić do kąpieli.
 — Każ podać księgi rachunkowe — rozkazał Julian.
 Dozorca padł na kolana i przez długą chwilę nie mógł słowa przemówić. Wreszcie wyjąkał:
 — Panie, wszystko w porządku... Ale... stało się nieszczęście.. Księgi spłonęły...
 Cesarz spochmurniał.
 W tej chwili rozległy się okrzyki śród tłumu chorych.
 — Cud, cud!.. Patrzcie!.. Paralityk wstaje!..
 Julian odwrócił się i ujrzał człowieka wysokiego wzrostu, z obłąkaną z radości twarzą, który wyciągając ku nie-