Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/228

flakonik znalazłem. To czysty nard. Wczoraj dopiero przywieziono go z Apamei...
 — A cóż to za sprawunki? — pytała Krokala.
 — Jedwabie z modnym deseniem i różne drobnostki damskie...
 — Ciągle dla twej...?
 — Tak jest, ciągle dla mojej szlachetnej siostry bogobojnej matrony Blezylli. Trzeba przecie pomagać bliźnim. Ona ma zaufanie tylko do mojego gustu w wyborze materyałów. Od świtu latam z jej poleceniami... Prawie nóg nie czuję. Ale nie skarżę się, o nie! Blezylla jest taka dobra, taka... mogę powiedzieć... święta niewiasta...
 — Szkoda tylko, że stara — zaśmiała się Krokala. — Hej, chłopcze, otrzyj pot z czarnej klaczy świeżymi figowymi liśćmi.
 — I starość ma swoje zalety — odparł subdyakon, z zadowoleniem zacierając białe dłonie, obciążone pierścieniami.
 Poczem szepnął Krokali do ucha:
 — Dziś wieczór?...
 — Nie wiem, doprawdy... Może... A przyniesiesz mi co?
 — Nie obawiaj się, Krokalo. Z pustemi rękoma nie przyjdę. Mam pewną sztuczkę materyi... A co za deseń, żebyś wiedziała!...
 Przysunął dwa palce do ust, pocałował, przymrużył oczy i cmoknął.
 — Olśniewający!...
 — Gdzieżeś ją znalazł?
 — Ma się rozumieć, że u Syrmika, opodal łaźni Konstancyusza. Za kogóż mnie masz? Będziesz mogła zrobić sobie długi tarantinidion. Nie możesz sobie wystawić, co to za haft!... Jak ci się zdaje, co też wyobraża?