Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/201

wychodzili na drogę, łączyli się i hałasowali, nie zwracając uwagi na rozkazy, groźby, a nawet razy centuryonów.
 — Co się stało? — pytał jakiś weteran, niosący-pęk chróstu do kuchni.
 — Zachłostano na śmierć jeszcze dwudziestu żołnierzy!
 — Jakich dwudziestu?... Stu!
 — Mają chłostać wszystkich po kolei. Taki wyszedł rozkaz!
 Nagle jakiś legionista w poszarpanej odzieży, z dżiką, przerażoną twarzą, wpadł w tłum z okrzykiem:
 — Bracia! prędzej biegnijcie do zamku. Zamordowano Juliana!
 Słowa to padły, jak iskra w suchą słomę. Płomień, tlejący oddawna, wybuchnął niepowstrzymanie. Twarze nabrały wyrazu zwierzęcego. Nikt nic nie rozumiał, nic nie chciał słuchać, wszyscy krzyczeli jednocześnie:
 — Gdzie zbrodniarze?
 — Zabić nędzników!
 — Kto to?
 — Wysłańcy cesarza Konstancyusza!
 — Precz z cesarzem!
 — A, nikczemnicy! Zdradzać takiego wodza!
 Dwóch przechodzących właśnie Bogu ducha winnych centuryonów pochwycono, obalono na ziemię, zdeptano nogami, prawie rozszarpano na kawały. Krew trysnęła, a na jej widok żołnierze rozjuszyli się jeszcze bardziej.
 Ciżba, nadbiegająca przez most, zbliżała się do koszar, i nagle usłyszano ogłuszające okrzyki:
 — Chwała cesarzowi Julianowi! Chwała Augustowi Julianowi!
 — Zamordowano go! Zamordowano!
 — Milczcie, głupcy! August żyje. Tylko cośmy go widzieli.