Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/220

 Umilkł nagle widząc, że Maryńka daje mu znaki i ukazuje wzrokiem na Golicyna, który zbladł nagle, osunął głowę na poduszki i zamknął oczy.
 — A o śniadaniu tośmy całkiem zapomnieli — zaczął znów Foma Fomicz. — W tej chwili lecę do kuchni i przyniosę kawusi z bułeczką, jajeczek, a może i kaszki ryżowej.
 Maryńka skinęła głową i staruszek wybiegł.
 Gdy zostali sami, Golicyn wciąż leżał milcząc z zamkniętemi oczyma, a ona przysiadła i gładziła dłonią jego rękę.
 — Jaki dzień miesiąca mamy dzisiaj? — spytał Golicyn.
 — Osiemnasty grudnia.
 — To znaczy trzy dni. Zachorowałem we wtorek rano.
 — Tak we wtorek; kamerdynar wszedł do waszego pokoju, niosąc herbatę i zastał was w gorączce nieprzytomnego; leżeliście w ubraniu na kanapie.
 — Bredziłem co w malignie?
 — Tak.
 — A o czem?
 — Ciągle o tych wystrzałach, a także o zwierzu i że trzeba jakiegoś zwierza zabić.
 — A pamiętasz Marynko, jakem ci mówił, że się jeszcze zobaczymy, ot i zobaczyliśmy się.
 Popatrzył na nią przeciągle i uważnie, pragnął zapytać jej, czy wie, co było czternastego, lecz nie wiadomo, dlaczego bał się zadać jej tego pytania.
 Lecz ona domyśliła się i rzekła pierwsza:
 — Ja wszystko wiem. Marszałek dworu babuni był na senackim placu i wszystko widział.