Strona:D. M. Mereżkowski - Dekabryści.djvu/124

 — Nic nie myślę. Już jeżeli wojskowy gubernator zaprasza na pierog do tancerki baletowej, to widocznie bezpieczeństwo panuje w mieście.
 Francuzka podała Odojewskiemu funt karmelków przewiązany różową wstążeczką.
 — Gdzie idziesz stąd? — pytał go Golicyn.
 — Do domu.
 — Po co?
 — Będę leżał na kanapie i smoktał karmelki — odpowiedział Odojewski, nic mędrszego nie wymyślę.
 Uścisnął rękę Golicyna i wyszedł. Golicyn zaś został i usiadł znów przy stoliku. Znużony, był senny, powieki mu ciężyły, oczy zamykały się same.
 — Byleby nie zaspać!
 I zdało mu się, że cały pokój wypełnia biała wata, a poza nią kryje się Marynka. — Wołał ją, lecz słyszeć nie mogła, bo wata wszystko zagłuszała, a tylko siedząca nad nim czarna wrona rozdziawiała dziób, w którym czerwieniło się coś podobnego krwi i krakała mu nad uchem: Nic z tego! nic z tego nie będzie.
 Lecz oto zbudził się od nagłej wrzawy. Wszyscy zerwali zię i pobiegli do okien, by patrzyć na ulicę; lecz okna były nizkie, prawie równo z ziemią, więc widać przez nie było tylko nogi biegnących ludzi.
 — Co się stało. Zabili kogo?
 — Ograbili?
 — Pożar?
 — Bunt!
 Golicyn porwał się także i omal kogoś z nóg nie zwalił, wybiegając na ulicę.
 — Bunt! bunt! — posłyszał okrzyki wśród biegnącego tłumu, z którym się złączył i biegł ra-