Strona:Czerwony kogut.djvu/51

—   45   —

 — No, popamiętasz ty mnie!... Zabiję! zabiję! — wołał boleśnie i, jak gdyby instynktownie czując swą niemoc, syczał i wrzeszczał:
 — Spalę! Z dymem pójdziesz, ty ropucho!
 Zebrał konie i poprowadził do maneżu. Pędzał konie cały dzień, nie jadł nawet obiadu. Pod wieczór Magdzia wcisnęła mu w kieszeń siermięgi kawał kiełbasy i chleba. Podszedł do niego Żydowin i z namiętnem zadowoleniem w oczach przemówił:
 — Chłop z ciebie!
 Klimka spojrzał na niego z podełba; tyle nienawiści, tyle bólu było w tem spojrzeniu, że Żydowin aż zląkł się i, ukrywając lęk, dodał:
 — Choć raz.
 — Idź do dyabła! — zasyczał Klimka. — Bo...
 Zaperzył się i Żydowin:
 — Co się drzesz! myślisz, ze mnie przestraszysz?!
 — Ja ciebie nie straszę, ale ty nie właź mi nieproszony w drogę.
 — Widziałeś go!
 — Jeszcze nie widziałeś, lecz mogę pokazać się.
 — Nie takie mleczaki pokazują.
 — Mówię tobie po ludzku: ruszaj swoją drogą.