Strona:Czerwony kogut.djvu/196

—   190   —

 — Łżesz! — zmienionym z oburzenia głosem zawołał, zrywając się z miejsca — łżesz! Teraz dopiero zabiję!...
 I jak lew porwał się na Maciukasa. Lecz strażnicy w porę zdołali go odepchnąć. Wtedy porwał z ławy wałek i z całej siły cisnął go ku drzwiom. Wałek okręcił się kilka razy w powietrzu i ugodził »uriadnika« w nos, z którego popłynęła krew.
 — Brać tego zbója! — zawołał »uriadnik«, jęcząc z bólu.
 — Nie dam się! — wołał Antoni, odpychając strażników — on mi szczęście zburzył...
 — Samulis! i ty razem z nimi? — zdziwił się, gdy ujrzał między strażnikami swego sąsiada. — Nie boisz się Boga?...
 Zawstydzony Samulis odwrócił się.
 Ciężko zbitego Antoniego powalili na ziemię i związali mu ręce z tylu.
 Żona, stojąc w kącie z dziećmi, gorzko łkała.
 — Nie płacz, Marusia — rzekł Maciukas, kładąc rękę na jej ramieniu — teraz on ci nic nie zrobi... wszystko będzie dobrze...
 — Wypędź od siebie tego psa, wypędź! — jęczał Antoni, wijąc się na ziemi.
 — Możesz sobie szczekać — śmiał się Maciukas — nie boję się ciebie.