2. Czemu latawcy znoszą nabożeństwo i pobożność chrześcijańską.
3. Obrona przeciw latawcom.
62 Krzyżanowski. Dawna Polska. Warszawa 1857; II. 603.
63 Bibljoteka pisarzy polskich Nr. 53. Kraków 1905.
64 Łoś. Przegląd językowych zabytków staropolskich do r. 1543. Kraków 1915. str. 327.
65 Lud. Poznańskie VII, 262.
66 Tripplin I, 264.
67 Łukaszewicz o. c. I, 123.
68 Antonowicz o. c. 388.
69 Karłowicz. Czary i czarownice w Polsce (Wisła, I).
70 O. F. o. c. 497.
71 Antonowicz 331.
72 X. Przecław Mojecki. Żydowskie okrucieństwa, mordy i zabobony. Kraków 1589.
73 Sebastjan Miczyński. Zwierciadło korony polskiej. Kraków 1618. Art. XV: „Jak żydowie czarami i upominkami sczarowanemi o co się pokuszą dokazują.” Według Bartoszewicza: Antysemityzm w literaturze polskiej XV—XVII w., Warszawa 1914, str. 81.
74 Żywoty świętych. W opisie męczeństwa pacholęcia Szymona Trydenckiego.
75 Theatrum myśli przez siedmiu aktorów zagajone. Lwów 1780, str. 233.
76 Wójcicki. Klechdy II, 191. Warszawa 1837.
77 Krzyżanowski. Dawna Polska II, 568. Azulewicz w „Apologji tatarów” z r. 1630 broni pomówione o czary tatarki: „Mają one zasię pieniądze, które ich bracia im przysyłają. Nie umieją ich czytać, ale dalibóg niemasz tam konterfektu djabelskiego...... Ej, czyż za to palić potrzeba, że kto ma sztuczki srebrne i złote? Czytać nie umiecie, a gadacie, że to djabelskie pismo.”
78 Berwiński I, 8.
79 Arch. für slav. Phil. XIV, 185.
80 Prace filol. IV, 573.
81 Encyklopedja kościelna III, 627; artykuł ks. Z. Ch. Czarodziejstwo w Polsce, str. 627—645.
82 „Przestrogi duchowne sędziom inwestygatorom i instygatorom czarownic, napisane przez wieleb. niegdyś ojca Serafina Gamalskiego, exministra prowincji wielkopolskiej, świętej teologji lektora jubilata zakonu św. Franciszka wieleb. ojców bernardynów, a teraz z dozwoleniem zwierzchności duchownej do druku podane. Roku Sędziego Boga człowieka oraz niewinnych Patrona 1742, w Poznaniu, w drukarni akademickiej.”
83 Krzyżanowski, o. c. II, 601.
84 Berwiński II, 147.
85 Echem słów Chmielowskiego jest wyznanie ks. biskupa przemyskiego J. S. Pelczara: „Niestety nawet śród katolików niby to oświeconych spotkać można takich, którzy w szatanie widzą abstrakcyjne uosobienie złego„ („Tajemnice religji katolickiej“ Przemyśl 1918, str. 105); albo ks. Nowodwor-
