Ta strona została przepisana.
ŚLADEM ROSYNANTA153
w czyich zbudzi się ręku?
Na taką NOC. Chryste, czemuś nas opuścił!
===============
Uczeń.
Pasterz zginął — — — —
Jak ja się wstydzę, wstydzę! żem z Nim chodził!
On słaby, zabić będzie, cześć im, silnym!
Cześć kapłanom!
Jaka to rozkosz być nikczemnym! Chodź, wszeteczna dziewko i rzymski żołdaku, przy kielichu będziemy śmiać się z mazgajstwa. Chodź, rozkoszna — bezwstydna, niech na twojem łonie zginie ta moja biała plamka ta biała plamka, co rodzi we mnie lęk i ku sobie nienawiść!
Kasprowicz.
A ty, bratku, graj wesoło! gach u twojej żony —
— ponoć przyjaciel twój?
Astarot.
A ON z krzyża da wam ślub! ha! — ha!
Uczeń.
Milcz, głupie sumienie — któż płacze? — ja
płaczę?! — — —
Mistrzu! rozproszyliśmy się jako owce!
O Chryste! strzeż mnie od niego!!
Szatan.
Nie lękaj się, marny, prawdziwy człowieku zwykłej miary! przez noc granatową, gwiezdną idę: Szatan — Człowiek, Syn Przeznaczenia, idę zdradą, ale drogi nasze różne są — — — —
Ablu! Musiałem Śmierć wprowadzić, bo tak się spodobało PANU, a kochałem ono niewinne jagnię!
