węgierskim dworze wychowana; — pobożnym był nakoniec cały wiek czternasty i całe społeczeństwo. Nie znaczy to wcale, aby było święte. Choć i świętych Jadwiga miała w swoim rodzie, aż dwóch Ludwików: króla i biskupa. W otoczeniu Jadwigi widzimy — jak wszędzie — występki obok cnoty; lecz wiara i pobożność promienieje stale, jest słońcem wieku, a duchy szlachetne w niej znajdują siłę, aby wznieść się nad poziom światowych zabiegów i wstąpić na ciernistą drogę poświęcenia.
Takim szlachetnym duchem była królowa Jadwiga.
Jedenaście lat miała królewna Jadwiga, kiedy wezwano ją nagle do ojca umierającego.
Była to pierwsza wielka i poważna boleść w jej życiu, a zarazem koniec dzieciństwa: śmierć ojca otworzyła przed nią nowe drogi, na które wejść musiała w dojrzałem skupieniu, bo czekały tu na nią niezwykłe trudy i zadania.
Dziecko jedenastoletnie. Spojrzyjmy dookoła siebie, na dzieci 11 i 13 letnie, co znajdziemy w tych młodych duszach? W zdrowiu i dostatku — wiosnę i radość życia, pragnienie uciech, zabawy, przysmaczków, — nie może być inaczej: to wczesna ruń zielona, która wygląda słońca, ku niemu się podnosi, pije blaski, nic jeszcze o kłosach nie wiedząc. Prawda, jest szkolna ława już w tym wieku, trzeba kilka godzin posiedzieć spokojnie, ach, nawet popracować, aż zacięży głowa, — ale nie mówią tam o sprawach państwa, nie tłumaczą znaczenia praw i przywilejów, nie wymagają trudnych zobowiązań, które mają skrępować całe życie.
Korona nie jest kosztowną zabawką, to ciężar, który wielkich sił wymaga, a nie dziecięcej skroni.
