Strona:Bruno Jasieński - Palę Paryż.djvu/214

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

ujrzał pluton żołnierzy, podważających olbrzymiemi żelaznemi kilofami sarkofag Rousseau. Sarkofag, jak przykuty do ziemi, nie ustępował.
— Jeszcze! Razem! Rrrraz!
Ani drgnie.
P’an Tsiang-kuei, odpychając pierwszego z brzegu żołnierza, z całej siły naległ brzuchem na kilof.
— Teraz! Na komendę! Rrrraz!
Ani drgnie.
— Rrrraz! Znowu nic.
— Rrrraz!
Kroplisty pot wystąpił mu na czoło.
Obraz znikł. P’an Tsiang-kuei długą chwilę nie mógł uświadomić sobie, co zaszło, gdzie się znajduje, pogrążony w nieprzeniknionych ciemnościach. Pierwszem odczuciem, które zatrzepotało, jak ryba, na lustrzanej powierzchni świadomości, był silny ból w dole brzucha. Zaraz... Co to było? Aha! Nalegał brzuchem na kilof. Kiedyż to było i gdzie?
Ból stawał się z każdą chwilą nieznośniejszy i dopomógł myśli ugruntować się w przestrzeni. Ciemność. Noc. Łóżko. W sali Instytutu. Boleści. Czyżby??...
Ból stawał się nieludzkim. P’an Tsiang-kuei zeskoczył boso na chłodną posadzkę, namacał ręką kontakt i przekręcił. Buchnęło światło, wycinając zasłane papierami zielone sukno stołu, wysokie oparcia foteli, sufit, noc.
Dziki ból w brzuchu nie ustępował. P’an Tsiang-kuei z trudnością dowlókł się do okna, gdzie na parapecie stała, pozostawiona tam wczoraj, butelka konjaku, i haustem chlusnął w siebie jej palącą zawartość. Koniak rozlał się po wnętrznościach rozpaloną strugą, zagłuszając na chwilę poczucie bólu.
P’an Tsiang-kuei powolnym, niepewnym krokiem wrócił na łóżko. Myśli skakały w skrótach, niedomyślane do końca,