Strona:Bruno Jasieński - Palę Paryż.djvu/166

 Chłopak gestem zawstydzonej gracji zaciska ręce dokoła wstydliwego miejsca. Wasja i dwóch innych szeregowców rzucają się na niego i rozpinają mu przemocą spodnie. Chłopak szamoce się bezsilnie. Zdarte siłą spodnie bezkształtnemi obwarzankami ześlizgują się na ziemię pod ryk ogólnego śmiechu.
 — Ach, tak? — wykrzykuje z udanem oburzeniem Sołomin. — To ja tu, można powiedzieć, piersią własną cię zasłaniam, na słowo ci wierzę, a ty, bratku, kłamiesz? Krzyż święty niechrzczoną ręką plugawisz? Wiary własnej się wypierasz? Tego się po tobie nie spodziewałem.
 Chłopak podnosi i zapina niepotrzebne, nieposłuszne spodnie. Długo nie może natrafić na właściwy guzik.
 — Przeszukać mu tam kieszenie, chłopcy! — mówi rotmistrz Sołomin.
 Trzy pary chciwych rąk wciskają się w zanadrze, przetrząsają kieszenie, odrywają podszewkę eleganckiego ubranka i, wyciągnąwszy z triumfem jakiś zeszycik — sowiecki paszport, — podają go rotmistrzowi.
 — Taaaak... — przeciąga rotmistrz. — Tak trzeba było mówić od razu. Poprosić: przepustkę do Belleville. Czemu nie? Któż to widział uciekać tak po nocy, w dodatku paszport zaszywać pod podszewkę. A, brzydko! No, żeby mi to było ostatni raz!
 Rotmistrz Sołomin zwraca paszport.
 — Włożyć mu zpowrotem do kieszeni! A teraz — wiej!
 Chłopak nie rozumie, patrzy wybałuszonemi tępo oczyma na rotmistrza.
 — Zmykaj! Żebym cię tu więcej nie widział!
 Żyd robi niezdecydowany krok naprzód, jakby chciał paść Sołominowi do nóg, zatrzymuje się, patrzy na uśmiechnięte twarze oficerów, odwraca się i zaczyna biec przed siebie, wzdłuż muru, zpoczątku wolno, potem coraz prędzej. Już jest prawie na rogu.