Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/247

mochodu. Potem trzeci, czwarty. Do przystani naliczył ich sześć.
 Na przystań auto wleciało, jak wiatr. Szofer nagle zahamował i Morozow wyleciał raczej, niż wyskoczył na chrzęszczący nadbrzeżny piasek.
 — Gdzie tu towarzysz Urtabajew?
 Wskazali mu ręką w kierunku baraków. Przeszedł za baraki i zobaczył tam dwa pół zmontowane ekskawatory. Montażem kierował tadżyk w białem europejskiem ubraniu. Morozow podszedł ku niemu:
 — Towarzysz Urtabajew?
 — Ja.
 — Pan otrzymał mą kartkę?
 — A pan kto taki? — obejrzał Morozowa od nóg do głowy Urtabajew.
 — Morozow.
 — Nowy naczelnik? — pytanie dźwięczało szorstko i ironicznie.
 — Pan otrzymał moją kartkę? — powtórzył Morozow, czując, że się denerwuje i starając się nie wyjść z równowagi.
 — Otrzymałem.
 — I?
 — Chodźmy stąd. Zajdziemy gdzieś, gdzie można będzie pomówić... Kończcie, chłopaki, beze mnie, — zwrócił się Urtabajew ku robotnikom. — Przyjdę — sprawdzę.
 Poszedł prosto, nie oglądając się, w kierunku baraków. Morozow dogonił go na połowie drogi.
 — Niezwłocznie zaprzestać montowania i rozebrać zmontowane już ekskawatory.