Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/064

 — Pani zawsze żartuje.
 — A czy nie wolno?
 — Z miłością nie nie wolno. Nikt pani jeszcze prawdziwie nie kochał.
 — Jakżeż, jakżeż! Rosjanie wszak nie umieją wogóle kochać, tylko tadżycy. I to już słyszałam. Dlatego tadżycy kupowali ukochaną, jak kota w worku, i z wielkiej miłości nie dawali jej przez całe życie wyleźć z tego worka. Główna rzecz — tanio i pewnie.
 — My — to zacofany kraj, i nieładnie jest z nas szydzić.
 — Obraził się pan? Nie można nawet pożartować. No, nie będę. Przestań się pan dąsać. Chce pan, opowiem panu nowość? Organizujemy plac sportowy, dogadaliśmy się już z Jereminym. Będziemy mieli kort tenisowy. Nauczę pana grać w tenisa. Duży, szeroki plac. Nie cieszy się pan?
 — Jeżeli masz ciasne pantofle, co ci po szero kim świecie?
 — Pantofle — to, widocznie, ja?
 — To starożytne przysłowie tadżyckie.
 — Kiepskie przysłowie. Jeśli masz ciasne pan tofle, kup sobie inne.
 — A jeżeli innych nie chcesz lub nie możesz kupić?
 — Więc cierp i nie skarż się.
 — Czyżby pani mnie wcale, wcale nie kochała? Niekiedy jest pani taka dobra, a dzisiaj znowu pani zemną rozmawia, jak z obcym.
 — Wie pan, jak powiedziano w Koranie: Nie bądźcie nazbyt dobrzy w słowach waszych, aby ten,