Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/191

z tem kochaniem mojem sprawiała mi cierpienie, jak rozłąka z żywą istotą.
 I oto nadszedł dzień, który mi przyniósł najwyższą radość i najdotkliwszą niedolę mojego dzieciństwa.
 Wracałam do domu sama. Niańka wyszła pocoś z kuchni, a Marynia wybiegła odprowadzić mnie. Aldonę trzymała w ręku.
 — Kociu! Kociu! odezwała się do mnie szybko i ze wzruszeniem: chcę ci zrobić niespodziankę. Tylko nie mów nikomu.
 — Nie powiem. Cóż takiego?
 — Weź Aldonę, daję ci ją!
 Nie wierzyłam własnym uszom.
 — Darujesz mi ją? Mnie? — zawołałam, czując, jak wszystko cierpnie we mnie.
 — No tak, tobie! — Ty kochasz ją więcej odemnie. Czy myślisz że ja tego nie widzę? Ja widzę. Ciocia Zosia wzięła na wychowanie Józię, a ja tobie daję na wychowanie Aldonę.
 O małom się nie zatchnęła z szalonego zachwytu. Przyciągnęłam Aldonę do piersi i rozpłakałam się.
 Nie pomyślałam o tem nawet, że miłą dzieweczkę będą strofować za mnie,