Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/240

 — Proszę nie zapalać — histerycznie krzyknęła Marychna — ja nie chcę, proszę nie zapalać.
 — Uspokój się, drogie dziecko, nie zapalę jeżeli nie chcesz...
 Gospodyni zbliżyła się do niej i zaczęła ją głaskać po włosach, z oczu Marychny popłynęły znowu łzy.
 — Spokoju — ciepłym szeptem mówiła gospodyni — spokoju. Niema tak złych rzeczy na świecie, które nie dałyby się odrobić...
 Ręka łagodnie zsunęła się na wilgotną twarz, zsunęła się serdeczną pieszczotą i przyciągnęła głowę Marychny do piersi.
 Sekunda wystarczyła Marychnie do odnalezienia w sobie przerażającego wspomnienia. Dotyk piersi gospodyni napełniał ją panicznym strachem. Wyrwała się z jej objęć i odskoczyła do okna.
 — Proszę mnie nie dotykać, — zaczęła wołać błagalnym głosem — proszę mnie nie dotykać...
 — Co ci jest, biedactwo?! — przeraziła się również gospodyni.
 — Proszę mnie nie dotykać — powtarzała Marychna.
 W półmroku widziała tylko szczupłą wysoką sylwetkę gospodyni i jej ręce, wyciągnięte, jak się zdawało Marychnie, — chciwym, zachłannym ruchem.
 — Dam pani kropli walerjanowych — zdecydowała się wreszcie gospodyni i szybko wybiegła z pokoju.
 To nieco opamiętało Marychnę.
 — Zachowuję się naprawdę, jak warjatka — usiłowała opanować nerwy, lecz w tejże chwili przyszło jej na myśl, że może w rzeczywistości dostała pomieszania zmysłów... Przecież ludzie, którzy mieli różne straszne wypadki w życiu, nieraz dostawali obłędu...
 — Niech pani to wypije, moje dziecko — wróciła gospodyni i wyciągnęła do niej rękę z kieliszkiem.
 Smak lekarstwa był mdły i przykry, Marychna