Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/150

 — Konjaczek szanowny pan każe? Łosoś? Kawiorek?...
 — Byle prędko.
 — Ja nie będę jadła — odsunęła talerz Marychna — jestem już po kolacji.
 — Nie nalegam, ale przecie coś pani przegryzie po konjaku!
 Nigdy jeszcze nie jadła kawioru. Był świetny. Z zazdrością patrzyła na towarzysza, który bezceremonjalnie połykał wielkie jego porcje. Jej nie wypadało, gdyż była już po kolacji. Wreszcie dała się namówić, gdyż wprost nie była w stanie zapanować nad apetytem, a przekąski to przecie nie jedzenie. Łosoś, śledzie w śmietanie, sałatka z drobiu, sardynki... A do tego bursztynowy, pachnący winem, a taki mocny konjak...
 Krzysztof zawsze inaczej dysponował kolację. Buljon z jajkiem, jakiś indyk, melba i wino białe...
 Marychnie już nieco kręciło się w głowie, gdy podano sielawy, była jednak już niegłodna i w sam czas przypomniała sobie, że miała tylko towarzyszyć: — gotów pomyśleć, że jestem głodomorem...
 Przy sąsiednim stoliku usiadł jakiś pan. Był grubawy, łysy i miał bardzo wyczernione wąsy. Kilka razy z zaciekawieniem zerknął ku niej, a gdy jej towarzysz spojrzał nań, wstał i ukłonił mu się z rewerencją i szarmanctwem starego aktora.
 — Kto to taki? — szeptem zapytała Marychna.
 Paweł Dalcz nieznacznie machnął ręką:
 — Taki sobie jegomość. Właśnie do niego mam interes. No, kieliszek wina, panna Marychno.
 Po chwili przeprosił ją na krótko i przesiadł się do sąsiedniego stolika. Nie czuła się tem dotknięta. Uważała za rzecz naturalną, że wielki przemysłowiec ma sprawy do załatwienia w lokalach publicznych i że interesy nie dają mu spokojnie zjeść kolacji. Takie rzeczy nieraz widywała w filmach amerykańskich.